A-Infos (tr) Italy, UCADI #199 - Meloni'nin İtalyası: Gülümseyerek Batmakta ve Onu Boğup Edenleri Alkışlamakta Olan Bir Ülke (ca, de, en, it, pt)[makine çevirisi]

Meloni hükümetinin 1.000. gününden sonra, yoksulluğa sürüklenen bir 
ülkede bir şeyler kökten yanlış gidiyor. Bu durum, İtalya Merkez Bankası 
Caritas ve giderek yoksullaşan bir ülke olan ISTAT'ın verileriyle de 
doğrulanıyor. Caritas'a başvuran ve söz konusu rapora konu olan kişi 
sayısı 277.000'e kadar ulaşıyor ve bu sayı, kuruluşun kendi verilerine 
göre, Caritas kuruluşlarının desteğinden fiilen yararlananların yaklaşık 
yarısını temsil ediyor. Bu durum, kuruluşun tüm dayanışma 
faaliyetlerinin hesabını verip kayıt altına alamamasından kaynaklanıyor. 
Caritas, ülkede faaliyet gösteren dayanışma kuruluşlarının en büyüğü, 
kesinlikle en örgütlü olanı ve her binde sekiz vergi mükellefinin 
vergisinden, en azından bir kısmından yararlanabilen ve dolayısıyla en 
büyük müdahale kapasitesine sahip kuruluş olsa da, bu süreçte yer alan 
tek kuruluş değil: çalışmaları, özellikle aktif ve destekleyici olan tüm 
İtalyan gönüllü topluluğunun çalışmalarını tamamlıyor. Temel gelirin 
kaldırılması ve bunun yerine nüfusun en yoksul kesimlerini desteklemek 
için eşitsiz, yetersiz ve yetersiz tedbirlerin getirilmesi, daha az 
varlıklı kesimlerin yaşam koşullarının iyileştirilmesine kesinlikle 
katkıda bulunmamıştır. Bu nedenle, yardım için hayır kurumlarına 
başvuran İtalyan vatandaşlarının sayısında artış olmuştur. Sıcak yemek 
için halk aşevlerine başvuranların sayısı artarken, kamu yararına 
çalışan gıda ve giyim ürünleri dağıtan marketlerin sayısı da artmıştır. 
Kamu yararına çalışan barınaklar ve öğrenci yurtları giderek daha 
kalabalık hale gelmektedir. Hükümet, gerçeklikten kopuk birinin donuk 
dinginliğiyle "her şey yolunda, Bayan Markiz" demeye devam etmektedir. 
İstihdam arttığı için, ganimet gibi lanse edilen iş artışının, yalnızca 
diğer gerçeği maskelemeye hizmet ettiğinden bahsetmemektedir: bunlar 
yoksul, güvencesiz, düşük ücretli işlerdir ve onurlu bir yaşamı garanti 
edemezler. Süresi dolan sözleşmeler yenilenmiyor, enflasyon yükselirken 
ücretler durgun kalıyor. Ekonomik sonuçlar mütevazı olsa bile kamu 
maliyesinin dengeli olduğunu, ancak bunun bedelinin ne olduğunu iddia 
edenler var: vergiler artıyor, emeklilik daha zor ve daha geç geliyor, 
sağlık hizmetleri azalıyor, sosyal yardımlar azaltılıyor, konut 
politikası yok ve herhangi bir direniş belirtisini ortadan kaldırmak 
için gereksiz yere baskıcı güvenlik önlemleri çoğalıyor.

Meloni Hükümeti'nin Dış Politikası

Bu sonuç eksikliği karşısında, hükümetin dış politikada kendini 
kanıtladığı, Gazze'de devam eden katliam konusunda sağır edici bir 
sessizlik sürdürdüğü, dehşeti açıkça kınamaktan kaçınarak ikiyüzlü 
diplomasiye sığındığı, İsrail'e yönelik en ufak bir kınamayı bile 
reddettiği, Siyonist oluşumla ekonomik bağları koparmayı reddettiği ve 
diğer Avrupa ülkelerinin yaptığı gibi Filistin Devleti'ni tanımayı 
reddettiği savunuluyor.

Bu siyasi cesaret eksikliği ağır basıyor ve bizi İtalyan olmaktan 
utandırıyor. Ülkenin çıkarlarına ihanet, Ukrayna'ya ve savaşına koşulsuz 
destekle tekrarlanıyor. Ülke, tüm ekonomik maliyetleri üstlenmeyi kabul 
ediyor, kendi çıkarlarını savunamıyor ve ülkenin üretim faaliyetlerinin 
ihtiyaçlarıyla bağdaşmayan enerji maliyetlerini üstlenmeye razı oluyor.

Ancak, bu yavaş toplumsal çöküşe rağmen, anketler bize Giorgia 
Meloni'nin onay oranlarının hiçbir şey olmuyormuş gibi sabit kaldığını 
gösteriyor. Hükümeti desteklemeye devam ediyoruz. Dikkat dağınıklığından 
değil. Cehaletten değil. Ama tercihten. Nefretten. Toplumsal 
kızgınlıktan, çünkü nihayetinde İtalyan seçmenlerinin büyük bir kısmı 
yaşam kalitesi, iş, sağlık hizmeti veya devlet okullarıyla ilgilenmiyor. 
Birçoğu tek bir şeyi önemsiyor: "Komünistlerin" iktidarda olmadığını bilmek.

Asıl trajedi bu. Her zaman söz verdiği şeyi yapan Giorgia Meloni için 
değil: en kinci, sınıfçı ve gerici sağcı ideolojiyle yönetiyor. Asıl 
felaket, haklarına, onurlarına ve hatta sağlık hizmetlerine rağmen 
milyonlarca İtalyan'ın durumu. Ülke her zamankinden daha fakir ve askeri 
harcamaların %5'e çıkması nedeniyle daha da fakirleşecek. Bu artış, 10 
yıl içinde refah devletinden 100 milyar avroluk bir kaynağı alacak.

Siyasetten futboldan bahseder gibi bahseden, sandıklarından daha fazla 
tezahürat eden, içgüdüleriyle oy veren ve biri "Önce İtalyanlar" diye 
bağırdığında heyecanlananlar onlar; hatta ilk kaybedenler İtalyanlar 
olsa bile. Hastane koğuşunu kapatırken, uzman randevusu için altı ay 
beklerken, tedavi görmenin tek yolunun özel bir klinikte ödeme yapmak 
olduğunu anlayınca gülümseyenler. Ama sorun değil, çünkü "en azından sol 
iktidarda değil."
Bu hükümet kamu sağlık hizmetlerine sessiz ama acımasız bir savaş açtı: 
kesintiler, kaynak kesintileri, bitmek bilmeyen beklemeler, tükenmiş 
personel, verimlilik kisvesi altında işten çıkarmalar. Sonuç: 4 milyon 
İtalyan tedaviden vazgeçiyor.
Ama bu istatistik kimseyi şaşırtmıyor. Aslında, sağlık hizmetlerinin 
yüce iyiliği karşısında eşitliği garanti altına alması gereken tek aracı 
ortadan kaldıranlara oy vermeye devam ediyoruz.
Bu arada, Güney'de hayalet bir köprü inşa ediliyor. Sadece 
kayırmacılığı, sözleşmeleri, oyları ve vaatleri sürdürmeye hizmet eden, 
firavunvari, işe yaramaz, para sömüren bir proje. Hiçbir yapısal 
hareketlilik sorununu çözmeyen, ancak fikir birliğini ve kârı garanti 
eden bir proje. Yerel topluluklar bir inşaat işi için satılırken, 
yollar, hastaneler ve okullar harabe halinde. Bu, iktidar ve uzlaşı 
arasındaki kötücül anlaşmanın zaferi: Seni kandırıyorum, sen beni 
destekliyorsun. Gioia Tauro bölgesinde mafya ve Birlik arasında demirden 
bir anlaşma imzalandı.
Göçmenler konusunda da strateji aynı derecede alaycı. Onlar mükemmel 
düşman. Ebedi mazeret. Ülkenin gerçek sorunlarını çözme konusundaki tam 
yetersizliğini gizleyen incir yaprağı. Ve işe yarıyor, çünkü ortalama 
bir İtalyan -yoksullaşmış, korkmuş, küskün, bilgisiz- hayatının 
sorununun kimin bir tekneye bindiği olduğuna inanıyor; geleceğini çalan, 
maaşını kesen, yerel kliniği kapatan veya iptal eden, utanç verici 
ulusal sözleşmeler imzalayan (bkz. CCNL Merkezi İşlevleri) ve CISL'nin 
eski ulusal sekreterine son bir ikramiye veren kim olduğuna değil.
Ve her şeyden önemlisi, bu hükümetin geleceğe dair en ufak bir planı 
yok. Ne bir sanayi politikası, ne bir vizyon. Ne bir strateji. İş, 
enerji, sosyal adalet için yapısal bir plan yok. Sadece sloganlar, 
baskı, uydurulmuş düşmanlar, mitingvari söylemler ve Anayasa'ya 
saldırılar, her türlü muhalefet ve protestoyu suç sayma, hepsi de 
güvenlik için övünülüyor. Ve en rahatsız edici olan şey, tüm bunların 
konsensüsü ayakta tutmaya yetmesi. Kazanmaları için yeterli. Devam 
etmeleri için yeterli.
Melon'un İtalya'sı sadece fakir değil. İstifa etmiş. Suç ortağı. On 
yıllardır süren propaganda, yaygın cehalet ve kültürel ihmal tarafından 
uyuşturulmuş. Başkalarını "cezalandırmaya" söz verenlerle battığı sürece 
batmayı tercih eden bir ülke. Adalet değil, intikam isteyen bir halk. 
Hak değil, kin isteyen. Kendilerine tebaa gibi davrananlara güvenen, 
vicdan ve sorumluluk önerenlerden nefret eden bir halk.
Ve bedeli ödeyenler sadece onlara oy verenler değil. Hepimiziz. Hepimiz, 
artık isyan edecek gücü bile kalmamış bir İtalya'nın çöküşüne hapsolmuş 
durumdayız. Sağın nefretle yönettiği, solun ise açlıktan kırıldığı bir 
İtalya.

Rocco Petrone

https://www.ucadi.org/2025/07/27/litalia-meloniana-un-paese-che-affonda-con-il-sorriso-e-applaude-chi-lo-affoga/
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr