A-Infos (nl) Italie, FDCA, Cantiere #32 - Onze wortels - Carlo Cafiero - Anarchie en communisme zijn de twee noodzakelijke en ondeelbare termen van de revolutie (ca, de, it, pt, tr, en) [machine vertaling]

Ons revolutionaire ideaal is heel eenvoudig: het bestaat uit, net als 
voor al onze voorgangers, uit deze twee termen: vrijheid en gelijkheid. 
Er is slechts een klein verschil. ---- Geinstrueerd door de ervaring van 
de misleidingen die worden uitgevoerd door reactionairen van ieder soort 
en van iedere tijd door middel van de woorden vrijheid en gelijkheid, 
hebben we besloten naast deze twee termen de uitdrukking te zetten van 
hun echte waarde. Deze twee kostbare munten zijn zo vaak vervalst dat we 
definitief hun echte waarde nauwkeurig willen weten en meten. Laten we 
daarom naast deze twee termen plaatsen: vrijheid en gelijkheid, twee 
equivalenten, wier nauwkeurige betekenis niet aanleiding kunnen geven 
tot misverstanden, en zeggen: we willen Vrijheid, dat wil zeggen 
Anarchie, en gelijkheid, dat wil zeggen Communisme.
Anarchie, vandaag, is de aanval: het is oorlog tegen alle autoriteit, 
tegen alle macht, tegen iedere staat. In de toekomstige maatschappij zal 
anarchie de verdediging zijn, de barriere tegen het herstel van iedere 
autoriteit, van iedere macht, van iedere staat: volledige en complete 
vrijheid van het individu, dat vrijwillig en alleen gedreven door zijn 
eigen behoeften, smaken en sympathieen, zich verenigt met andere 
individuen in de groep of associatie; vrije ontwikkeling van de 
associatie die federeert met anderen in de gemeente of buurt; vrije 
ontwikkeling van de gemeenten die in de regio federeren enzovoorts, van 
de regio's in de natie, van de naties in de mensheid.
Communisme, het probleem dat ons vandaag het meeste interesseert, is de 
tweede term van ons revolutionaire ideaal. Communisme is, in het heden, 
ook de aanval: het is niet de vernietiging van autoriteit, maar het in 
de naam van de hele mensheid in beslag nemen van alle rijkdom die op 
aarde bestaat. In de toekomstige maatschappij zal het communisme het 
gemeenschappelijk genieten van alle bestaande rijkdom door alle mensen 
zijn, volgens het principe: van ieder in overeenstemming met zijn 
vermogen, voor ieder in overeenstemming met zijn behoeften, dat wil 
zeggen: van ieder en voor ieder in overeenstemming met zijn wil.
Laten we beginnen met waar te nemen - en dit bovenal in reactie op onze 
vijanden, de autoritaire of statelijke communisten - dat het in bezit 
nemen en genieten van alle bestaande rijkdom, naar onze mening, het werk 
moet zijn van het volk zelf. Aangezien noch het volk noch de 
menselijkheid van de enkele individuen rijkdom kunnen nemen en het in 
hun twee handen kunnen houden was het zeker bedoeld te concluderen dat 
het om deze reden noodzakelijk is een hele klasse van leiders te vormen: 
vertegenwoordigers en bewakers van de gemeenschappelijke rijkdom, maar 
we delen deze mening niet. Geen bemiddelaars, geen vertegenwoordigers, 
die altijd uiteindelijk alleen zichzelf vertegenwoordigen! Geen 
bemiddelaar van gelijkheid, en zelfs geen bemiddelaar van vrijheid! Geen 
nieuwe regering of nieuwe staat, ongeacht hoe populair en democratisch, 
revolutionair of voorlopig men het zou kunnen noemen.
Aangezien gemeenschappelijke rijkdom wordt verspreid over de aarde en 
rechtmatig behoort aan de hele mensheid zal het gemeenschappelijk worden 
gebruikt door degenen die het in bereik hebben en in staat zijn om het 
te gebruiken. Het volk van een gegeven land zal het land, machines, 
fabrieken, huizen enz. van dit land gebruiken en zal ze allemaal 
gemeenschappelijk gebruiken. Als onderdeel van de mensheid zullen ze 
hier hun recht uitoefenen, in feite en direct, op een deel van de 
menselijke rijkdom. Maar als een inwoner van Peking naar dit land zou 
komen zou hij de zelfde rechten als de anderen hebben: hij zou, 
gemeenschappelijk met de anderen, genieten van alle rijkdom van het 
land, net zoals hij zou hebben gedaan in Peking [...].
We hebben het gezegd, en we zullen niet ophouden het te herhalen: geen 
bemiddelaars, geen pooiers en onverschillige dienaren die altijd zullen 
eindigen als de echte meesters: we willen dat alle bestaande rijkdom 
direct wordt genomen, door het volk zelf, om te worden vastgehouden in 
hun machtige handen, en voor zichzelf te besluiten hoe het beste er van 
kan worden genoten, zowel voor de productie als voor de consumptie.
Maar, vraagt men zich af, zal het communisme mogelijk zijn? Zullen we 
genoeg producten hebben om iedereen het recht toe te staan zo veel te 
nemen als ze willen, zonder van individuen meer werk te eisen dan ze 
zelf willen geven?
We antwoorden: ja. Zeker, dit principe kan worden toegepast. Van ieder 
en voor ieder in overeenstemming met zijn wil, omdat de productie in de 
toekomstige maatschappij zo overvloedig zal zijn dat er geen behoefte 
zal zijn om de consumptie te begrenzen, noch van mensen meer werk te 
eisen dan ze kunnen of willen geven.
Deze immense toename van de productie, waarvan we ons vandaag zelfs geen 
idee kunnen vormen, kan worden vermoed door de oorzaken te onderzoeken 
die het laten ontstaan. Deze oorzaken kunnen worden beperkt tot de drie 
voornaamste:
1.De harmonie van de samenwerking in de verschillende afdelingen van 
menselijke activiteit, waardoor de strijd van het huidige systeem van 
concurrentie wordt vervangen;
2.De introductie van een immense schaal van machines van ieder soort.
3.Het aanzienlijk besparen op de arbeidskracht, van instrumenten van de 
arbeid en van grondstoffen, gerealiseerd door de onderdrukking van 
schadelijke of nutteloze productie.
Concurrentie, de strijd, is een van de fundamentele principes van de 
kapitalistische productie die als diens motto heeft: mors tua vita mea; 
jouw dood is mijn leven. Het ruineren van de een maakt het fortuin van 
de ander. En deze bittere strijd wordt gevoerd van natie tegenover 
natie, van regio tegenover regio, van individu tegenover individu, 
tussen arbeiders, evenals tussen kapitalisten. Het is een oorlog tot het 
uiterste, een strijd in alle vormen: hand tegen hand, in bendes, in 
squadrons, in regimenten, in leger onderdelen. De ene arbeider vindt 
werk waar een ander het kwijt raakt; een bedrijfstak of verschillende 
bedrijfstakken floreren als zo'n bedrijfstak of zulke andere 
bedrijfstakken falen.
Wel, stel je voor als in de toekomstige maatschappij dit 
individualistische principe van kapitalistische productie, ieder voor 
zich en tegen allen, en allen tegen ieder - wat een immense verandering 
zal worden behaald in de opbrengsten van de productie? Stel je voor wat 
een toename in de productie er zal zijn als ieder persoon, verre van het 
moeten vechten tegen alle anderen, door hen zal worden geholpen, als hij 
ze niet langer als vijanden zal hebben, maar als bondgenoten. Als het 
collectieve werk van tien mannen resultaten oplevert die absoluut 
onmogelijk zijn voor een persoon alleen, hoe groot zullen de resultaten 
zijn die worden verkregen door de grootse samenwerking van alle mensen 
die, vandaag, vijandig tegen elkaar werken? [...]
Tenslotte moeten we rekening houden met de immense besparing die zal 
worden bereikt over de drie elementen van het werk: kracht, instrumenten 
en materiaal, die vandaag vreselijk worden verspild, aangezien ze worden 
gebruikt voor de productie van absoluut zinloze dingen, als ze niet 
regelrecht schadelijk voor de mensheid zijn.
Hoeveel arbeiders, hoeveel grondstoffen en hoeveel instrumenten worden 
vandaag gebruikt voor het land en zee leger, om vloten, forten, kanonnen 
en al die arsenalen van offensieve en defensieve wapens te bouwen. 
Hoeveel van deze krachten worden gebruikt om luxe goederen te produceren 
die alleen dienen om de behoeften van de ijdelen en corrupten te dienen!
En als al deze kracht, al deze materialen, al deze instrumenten van het 
werk, worden gebruikt in de industrie, in de productie van objecten die 
ze zelf zullen dienen te produceren - wat een wonderbaarlijke toename in 
de productie zullen we niet zien!
Ja, het communisme is toepasbaar! Het zal zeker mogelijk zijn iedereen 
te laten nemen wat hij nodig heeft, aangezien er genoeg zal zijn voor 
iedereen. Er zal niet langer enige behoefte zijn te vragen om meer werk 
dan iedereen wil geven, omdat er altijd genoeg producten zullen zijn 
voor de volgende dag. En het is dankzij deze overvloed dat werk de 
verachtelijke aard van dienstbaarheid zal verliezen, waarbij alleen de 
charme van een morele en fysieke behoefte behouden zal worden; zoals die 
van het studeren of het leven in de natuur.
Het is voor ons niet genoeg te bevestigen dat het communisme mogelijk 
is: we kunnen bevestigen dat het noodzakelijk is. Niet alleen kan men 
een communist zijn, onder de straf van het missen van het doel van de 
revolutie. In feite, als het individu na de middelen van het werk en de 
grondstoffen in gemeenschap te hebben gebracht de individuele 
toeeigening van de producten van het werk wordt behouden zal het 
noodzakelijk zijn geld te sparen en, als gevolg hiervan een accumulatie 
van rijkdom die min of meer groot is, afhankelijk van de grotere of 
minder grote verdienste, of eerder de vaardigheid van individuen. Op 
deze manier zal de gelijkheid verdwijnen, aangezien hij die meer rijkdom 
gaat bezitten zichzelf door dit feit al boven het niveau van anderen 
heeft verheven. Er zal dan voor de contrarevolutionairen slechts een 
stap over zijn om het recht op erfenis opnieuw in te voeren [...].
De individuele toekenning van producten zou niet alleen de ongelijkheid 
onder mensen opnieuw vestigen, maar zou ook de ongelijkheid onder de 
verschillende soorten werk opnieuw vestigen. We zouden onmiddellijk 
"schoon" werk en "smerig" werk zien, "edel" werk en "onedel" werk 
verschijnen opnieuw; de eerste zou de verantwoordelijkheid van de 
rijksten zijn, de tweede zou het voorrecht van de armsten zijn. Dan zou 
het niet langer roeping en persoonlijke smaak zijn die zouden bepalen 
aan welk soort activiteit ieder individu zich zou toewijden in plaats 
van een andere activiteit: het zou belang zijn, de hoop om meer te 
verdienen met een bepaald beroep. Aldus zouden luiheid en ijver, 
verdienste en gebrek, goed en kwaad, zonde en deugd worden herboren en, 
als gevolg hiervan, de "beloning" aan de ene kant en de "bestraffing" 
aan de andere kant: de wet, de rechter, de politieman en de gevangenis 
[...].
We moeten communisten zijn, omdat het in het communisme is dat we echte 
gelijkheid zullen bereiken. We moeten communisten zijn omdat het volk, 
dat collectivistische sofismen niet begrijpt, het communisme volmaakt 
begrijpt. We moeten communisten zijn omdat we anarchisten zijn, omdat 
anarchie en communisme de twee noodzakelijke en ondeelbare termen van de 
Revolutie zijn.
Deel van Anarchie et Communisme. Résumé du discours prononcé par le 
comp. Cafiero au Congrès de la Fédération Jurassienne, «Le Révolté», 
Geneve, jaar II, nn. 19-20, 13-27 November 1880. Dit is een eigenhandig 
geschreven samenvatting van de toespraak die door Cafiero werd gehouden 
tijdens het congres van de Jura Federatie van de Internationale 
Arbeiders Associatie (La Chaux-de-Fonds, 9-10 Oktober 1880). Voor de 
vertaling werd het Italiaanse manuscript van het niet afgeronde essay 
Rivoluzione, na Cafiero's arrestatie in 1881 in beslag genomen door de 
Zwitserse poltie, vergeleken, waarin de schrijver de tekst van zijn 
toespraak had opgenomen en ontwikkeld. Zie hierover Gian Carlo Maffei 
(ed.), Dossier Cafiero, introductie door Pier Carlo Masini, Biblioteca 
Max Nettlau, Bergamo, 1972. (vertaald en geredigeerd door P. Papini).
http://alternativalibertaria.fdca.it/

Orig: (en) Italy, FDCA, Cantiere #32 - Our roots - Carlo Cafiero - 
Anarchy and communism are the two necessary and indivisible terms of the 
revolution (ca, de, it, pt, tr) [machine translation]
_______________________________________
A - I n f o s  N i e u w s  S e r v i c e
Door, Voor en Over anarchisten
Send news reports to A-infos-nl mailing list
A-infos-nl@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-nl
Archive http://ainfos.ca/nl