A-Infos (tr) Italy, FAI, Umanita Nova #17-25 - Kutsal Anarşi? Hayır, teşekkürler! (ca, de, en, it, pt)[makine çevirisi]

Başlığı ilgimi çekti - Kutsal Anarşi! Egemenliği Yıkmak, Topluluğu 
Somutlaştırmak, Yabancıyı Sevmek - Graham Adams'ın kitabını satın aldım 
ve okudum (Bologna, EDB, 2025). Buna karşı şiddetle tavsiyede bulunma ve 
yoldaşlarımı benim yaptığım iki hatayı yapmamaları için uyarma ihtiyacı 
hissediyorum. Ya da en azından tam bir farkındalıkla bunu yapmayı 
seçmeleri. Kitabın nesnel olarak yorucu bir okuma olduğu kanıtlandı, 
diğer şeylerin yanı sıra sürekli olmayan, parçalı, sistematik olmayan ve 
aynı zamanda gereksiz düşünceler geliştirmesiyle ağırlaştı. Her bölüm 
-toplam sekiz bölüm- bir İncil pasajıyla açılıyor (bazen hiçbir şeyin 
eksik olmadığından emin olmak için iki bile). Ancak tüm metin İncil 
dili, kutsal metin referansları ve resimli bir din dersinden alınan 
resimlerle dolup taşıyor. Yazarın hareket ettiği, düşündüğü ve kendini 
ifade ettiği monoton kavramsal dünya budur: Başlıkta vaat edilen 
anarşinin mezmurlar ve yakarışlar arasında çözüldüğü teolojik bir evren. 
Aslında her şeyi noktalayan 17 ilahi var - evet, ilahiler: dualar, övgü 
şarkıları, yakarışlar - hepsi yazar tarafından titizlikle bestelenmiş. 
Sonuç? Derinden dindar, teolojik ve İncil'e dayalı bir kitap. Ama çok az 
anarşist.

Klasik anarşizm teorisyenlerinden tek birinden bile bahsedilmiyor: 
Bakunin, Proudhon, Malatesta, Goldmann, Kropotkin, Reclus yok. Hiç 
kimse. Tolstoy bile yok! Sıfır. Dört dipnota indirgenmiş bir şekilde 
kısa bir süre görünen tek kişi Jacques Ellul. Yazarın gerçek teorik 
referansları? İki çağdaş teolog: doğrudan öğretmeni, İngiliz Anglikan 
Andrew Shanks ve Katolik kökenli bir Amerikalı ve sözde "zayıf 
teoloji"nin kurucusu John Caputo. Kısacası, anarşist felsefi gelenekle 
hiçbir karşılaştırma yapılamaz: zahmetli okuma sırasında aldatılmış ve 
kaçırılmış, isteksizce postmodern teoloji üzerine bir seminere katılmaya 
zorlanmışım gibi bir izlenime kapıldım. Yaklaşık üç yüz sayfada 
liberteryen düşünceyle diyalog kurmaya yönelik en ufak bir girişim yok. 
Ne yazık ki, yalnızca başlık etkili bir yem. Dahası, ünlem işaretinin 
özgüllüğüyle "Kutsal Anarşi!" ifadesi, yazarın açıkça belirttiği gibi, 
Batman'in asistanı Robin'den (kitabın 19. sayfasında) esinlenmiştir. 
Bunlar yazarın sağlam teorik referanslarıdır.

Yazar, daha iyi bir dil bulmak ve "Tanrı'nın Krallığı" ifadesini 
tazelemek için anarşi terimini benimseyerek teolojik bir makyaj 
gerçekleştiriyor. Açıkça, "kral", "krallık", cinsiyeti ve yukarıdan 
aşağıya çağrışımı olan terimler bugün pek çekici değil, bu yüzden daha 
akılda kalıcı ve daha akılda kalıcı eşanlamlılar aramaya başlıyoruz. 
Sonuçta, Adams "egemenlik, kontrol ve hükümet dili tamamen yetersizdir" 
diye yazıyor (s. 32).

Önerinin özü, esasen bir yeniden markalamadır: "Tanrı Krallığı" ile 
"Kutsal Anarşi!" ile devam edin - çünkü "Tanrı Krallığı"nı "Tanrı 
ailesi" ile değiştirme önerisi bile artık biraz fazla bir cemaat bülteni 
gibi geliyor. Bu nedenle önemli olan, ambalajı güncellemektir. Ancak öz 
aynı kalır: Hala Tanrı'ya bağlılıktan ve itaatten bahsediyoruz. Anarşi 
başka bir şey değildir. (bkz. "Kutsal veya kutsal olsun, asıl mesele 
gerçek anarşinin ilahi olmasıdır: Tanrı'nın iradesinin yapıldığı bir 
durum, bir durum veya bir gerçekliktir", s. 32). Yazar bir noktada 
"Kutsal Anarşi"yi İsa'nın dirilişiyle özdeşleştirir (sayfa 257-258).

Yazar daha sonra Tanrı'nın imajını yeniden formüle etmeye çalışır ve onu 
"olağanüstü bir zayıflık" yoluyla hareket eden bir ilahilik olarak 
tanımlar (bölüm IV). Adams ayrıca bu vizyonu Darwinci evrimcilikle 
uzlaştırmaya çalışır ve Tanrı'yı eksik, sürekli değişen ve dinamik bir 
varlık olarak sunar. Aynı zamanda, Hristiyanlığın yalnızca bir suç 
ortağı veya işbirlikçisi değil, aynı zamanda iktidar, egemenlik ve baskı 
yapılarında (örneğin sömürgecilik) temel ve aktif bir bileşen olduğu hem 
tarihsel hem de çağdaş farklı deneyimleri çözmeye çalışır. Sanki bunlar 
yeterli değilmiş gibi, ciltte anarşi terimi aynı zamanda sıklıkla 
düzensizlik, eksiklik, karışım, karışıklık ve hatta kirliliğin 
eşanlamlısı olarak, olumlu bir anlamda da olsa, kullanılır (sayfa 25). 
Ancak, Proudhon'a göre "anarşi, iktidarsız düzendir" ve Reclus'a göre 
"hükümetin yokluğu, anarşi, düzenin en yüksek ifadesidir" gerçeğini göz 
ardı ediyor. Ancak yazarın, yine de anarşist düşüncenin ABC'sini temsil 
eden bu formülasyonları da görmezden geldiğinden kuvvetle şüpheleniyorum.

Sık sık biyografik ayrıntılar ve büyük teolojik vahiyler çıkarabildiğini 
iddia ettiği günlük olaylar üzerinde duran Adams, İngiliz 
Kongregasyonalist Hristiyan kilisesinin papazıdır. Kitapta dayanışmadan, 
karşılıklı misafirperverlikten, "çocukluktan", empatik yakınlıktan 
bahsediyor, başkalarının deneyimlerine, acılarına ve potansiyellerine 
karşı açık olmayı teşvik ediyor (s. 185). "İnsanların şikayetlerinin 
duyulabileceği bir alan" çağrısında bulunuyor (s. 182). Bunların hepsi 
anlaşılabilir. Ancak sorun, pratikteki çözümlere ve özellikle sahiplik 
sorununa ve kaynakların ve üretim araçlarının yönetimine değinmekten 
tamamen kaçınmasıdır. Genel olarak "açık avuç", "ilerlemedeki gerçek", 
"zayıflığın seçimi" gibi kavramlar öneriyor, ancak mücadele veya çatışma 
gibi açık bir seçeneği asla desteklemiyor. Aslında, düşman sevgisi 
çağrısında bulunuyor (s. 242). Bu nedenle, yazarın tutarlı ama belki de 
etkisiz bir şekilde, şimdiki ve gelecekteki dünya için dileklerinin 
gerçekleşeceği umuduyla duaya güvenmesi şaşırtıcı değil (s. 208).

FT

https://umanitanova.org/santa-anarchia-no-grazie/
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr