A-Infos (nl) VS, BRRN, (Rojava): We zijn geen pionnen, we zijn het volk dat in opstand kwam tegen het regime door Jwana Aziz (ca, de, it, pt, tr, en) [machine vertaling]

Dit artikel door de Syrische schrijfster Jwana Aziz reflecteert over de 
val van Bashar al-Assad's regime. Jwana onderzoekt de situaties die 
vooraf gingen aan de opstand van 2011, de jaren van de burgeroorlog, en 
de moeilijkheden die voor liggen voor het Syrische volk, terwijl ook de 
mogelijkheid van een echt bevrijde toekomst wordt opengehouden. ---- 
Jwana is de dochter van Omar Aziz (Abu Kamel), een Syrische 
intellectueel en anarchist die zowel theoretiseerde over lokale 
democratische raden als deze in Damascus tijdens de opstand 
organiseerde. In 2012 werd de ouder Aziz gearresteerd door Syrische 
veiligheidskrachten en in 2013 bezweek hij door de armzalige 
omstandigheden in een gevangenis van het regime.
Inleiding
Terwijl ik zit om te schrijven denk ik terug aan de laatste keer dat ik 
mijn vader zag. Hij stond voor me, achter ijzeren tralies, hij was zwak 
en dun, toch lachte hij naar me. Ik draag die lach in mijn herinnering. 
Mijn moeder en ik stonden aan de tegenovergestelde kant, de rest van de 
families die hun geliefden bezochten deed mee. Het was de bedoeling dat 
de verdeling duidelijk zou worden gemaakt. Zij, de gevangenen, hebben de 
staat benadeeld en moesten de gevolgen hiervan dragen. Wij, aan de 
andere kant, hebben dat niet gedaan, konden naar buiten lopen en vrij 
rondlopen.
Vandaag zitten ik en Syriers in de hele wereld temidden van een lawine 
van emoties, stromen van vreugde, zorg, hoop en angst, die me allemaal 
in een verschillende richting duwen. De val van het Syrische regime was  
onze collectieve droom, een verlangen waar we naar hebben gestreefd, en 
op 8 december 2024 werd het gerealiseerd.
Om diens aftreden effectief te begrijpen is het belangrijk eerst te 
begrijpen hoe hij aan de macht kwam. Toen Hafez Al-Assad in 1970 in 
Syrie aan de macht kwam werd de dynastie ontworpen om met een ijzeren 
vuist te regeren. Tijdens de eerste drie decennia voerde Hafez een 
systeem in dat was gebouwd op kapitalistische kameraadschap en corruptie 
ondersteund door zwaar toezicht en een gemilitariseerde politie staat. 
Deze combinatie bleek dodelijk te zijn voor iedere ontevredenheid die 
tegen hem en zijn familie werd uitgedrukt.
Het versterken van activa
Assad versterkte zijn machtspositie om de controle over alle kritische 
sectoren te monopoliseren, zeker te stellen dat de staat, onder zijn 
heerschappij, bijna ieder aspect van het openbare en private leven 
overheerste. Dit omvatte de telecommunicatie, onroerend goed, het 
onderwijs, de gezondheidszorg, en zelfs huwelijk instituties. De jaren 
'70 lieten een dramatische vergroting van de publieke sector zien, 
waarbij de staat voor Syriers tot de voornaamste werkgever werd gemaakt. 
In 2010 werden naar schatting 1,4 miljoen Syriers door de regering 
betaald. Deze strategie liet de lijnen tussen de Assad familie en de 
Syrische staat vervagen, waardoor ze bijna niet meer te onderscheiden waren.
Vriendjespolitiek
Assad's regime stelde de loyaliteit zeker door het cultiveren van een 
netwerk van elites dat door economische en sociale prikkels aan de 
familie werd gebonden. Machtsposities werden op basis van loyaliteit 
toegekend, waarbij leden van Assad's eigen sekte, de Alawieten, naast 
naaste bondgenoten werden bevoordeeld. Dit ingewortelde systeem van 
begunstiging stelde de loyaliteit van sleutel figuren in het leger, 
politieke en zakelijke sectoren zeker, waardoor Assad's macht werd 
gestold. De doordringende aard van hun aanwezigheid werd onderstreept 
door de talrijke standbeelden die verrezen uit eerbetoon van Assad en 
zijn vriendjes, waarmee hun alomtegenwoordige overheersing over Syrie 
werd gesymboliseerd.
Massa geweld, massale gevangenisstraffen
Misschien het meest potente wapen in Assad's arsenaal was de bereidheid 
van het regime om meedogenloos geweld te gebruiken tegen diens eigen 
volk. Deze strategie bereikte diens beruchte piek met het Hama bloedbad 
van 1982. In reactie op een opstand door de Moslim Broederschap voerde 
het regime een brutale militaire campagne uit. Het staat bekend als "een 
van de donkerste momenten in de moderne geschiedenis van de Arabische 
wereld", waarbij het regime een geschatte 10.000 tot 40.000 mensen 
vermoordde en grote delen van de stad vernietigde. Deze gebeurtenis 
verstuurde een duidelijke boodschap aan de rest van ons: iedere 
uitdaging van Assad's heerschappij zou worden beantwoord met 
overweldigend en willekeurig geweld.
De Syrische burgeroorlog, die in 2011 onder Hafez's zoon begon, 
escaleerde dit geweld verder naar een industriele schaal. Het regime 
gebruikte bommen tapijten, vat bommen, en chemische aanvallen om 
gebieden die de oppositie had te verpletteren, wat resulteerde in de 
dood van meer dan een half miljoen mensen en de verplaatsing van 
miljoenen. Tienduizenden werden gearresteerd, gemarteld of verdwenen.
Nergens is de capaciteit van het regime van Assad voor geweld 
duidelijker dan in diens gevangenissen. Onder de meest beruchte zijn 
Tadmor (in Palmyra) en Sednaya, bekend als "de menselijke slachthuizen". 
Sednaya was verdeeld in secties: het "rode gebouw", een plek van 
systematische marteling en executie, en het "witte gebouw", dat 
gevangenen vasthield die wachtten op hun lot.
Een rapport door Amnesty International uit 2017, gebaseerd op 
getuigenissen van voormalige bewakers, onthulde dat het witte gebouw na 
de Syrische burgeroorlog werd ontdaan van diens bestaande gevangenen om 
plaats te maken voor degenen die werden opgepakt vanwege deelname aan 
protesten tegen Bashar al-Assad's regime. Schattingen suggereren dat 
tussen maart 2011 en augustus 2024 157.634 Syriers werden gearresteerd. 
Onder hen waren 5.274 kinderen en 10.221 vrouwen. Naast het witte gebouw 
lag een "executie kamer", waar gedetineerden uit het rode gebouw naar 
toe werden vervoerd om te worden opgehangen. Alleen al tussen 2011 en 
2015 werden een geschatte 13.000 mensen daar opgehangen.
We hebben lang geweten over de verschrikkingen van deze gevangenissen. 
In augustus 2013 smokkelde een militaire overloper met de codenaam 
Caesar,  die zichzelf recentelijk bekend maakte als Osama Othman, 53.275 
foto's, die getuigden van de dood van minstens 6.786 gedetineerden, naar 
buiten. Deze beelden leverden een onverschrokken blik in de brutaliteit 
van Assad's regime. Nu is het masker verder verhoogd, wat nog sterkere 
werkelijkheden bevestigt.
Verslagen omschrijven onvoorstelbare wreedheden van verkrachting, 
verminking, bezoedeling van lichamen, uitputting en onthouding van 
basisbehoeften zoals voedsel, water, slaap en medicijnen. Martel 
technieken, sommigen geinspireerd door Franse koloniale en Duitse 
praktijken, omvatten de Duitse Stoel, waarbij slachtoffers achterover 
werden gebogen totdat hun ruggenwervels knapten. Het Vliegende Tapijt, 
een houten bord dat was ontworpen om knieen en borst samen te brengen, 
veroorzaakte onverdraaglijke rugpijn. De Ladder, waar gedetineerden 
werden vastgebonden en herhaaldelijk af geduwd, brak met iedere val hun 
ruggen. En tenslotte, de IJzeren Pers werd gebruikt om massaal van 
lichamen af te komen.
Syriers, wetende dat deze gruwelijkheden gedurende jaren bestonden, 
zoeken nu nog steeds naar antwoorden over hun vermiste geliefden, zoals 
Wafa Moustafa, die nog steeds zoekt naar haar vader, of rouwen om de 
bevestigde doden van hun familie en vrienden. Deze week zijn Syriers de 
straat op gegaan om te treuren over het verlies van activist Mazen 
al-Hamada, wiens dood in een militair ziekenhuis werd bevestigd. Mazen, 
een symbool van verzet en vriendelijkheid, heeft een eeuwige plek in 
onze harten naast talrijke anderen die hun levens toewijdden aan onze 
vrijheid van vandaag: Razan Zaytouneh, Samira Khalil, Ghayath Matar, en 
alle dappere mannen, vrouwen en kinderen die zich opofferden voor 
Syrie's toekomst.
In een recent onderzoek maakt Fadel Abdulghany, het hoofd van het 
Syrische Netwerk voor Mensenrechten, bewijs bekend dat suggereert dat 
het regime medeplichtig is aan het op industriele schaal verbranden van 
lichamen. "Waar zijn de lichamen?", vraagt hij. Gisteren werden op 
onvruchtbaar land in de buurt van Damascus 50 zakken met menselijke 
resten ontdekt, een van de vele vermoede massa graven. Ik onderstreep, 
na Abdulghany's oproep, de urgente behoefte om te weten waar de lichamen 
zijn begraven, zodat Syriers hun families kunnen laten rusten en 
beginnen hun toekomst te etsen.
Toch is er temidden van deze duisternis vreugde en vastbeslotenheid. 
Recente video's laten de vrijlating van gevangenen zien, onder hen 
peuters, volwassen mannen die hun geheugen vanwege verschrikkelijke 
situaties kwijt zijn geraakt, en vrouwen die in gevangenschap bevielen 
van kinderen waarvan ze de vaders niet kennen. Ondanks de spookachtige 
werkelijkheden, is vandaag een dag van hoop - families herenigen zich, 
en lang gescheiden geliefden omhelzen elkaar weer. De ontmanteling van 
de Sednaya Gevangenis markeert een gedenkwaardige dag om aan te herinneren.
We staan in de nasleep van diens val, de beelden zijn neergehaald, diens 
portretten verscheurd, de vriendjes zijn verspreid, de mukhabarat 
(geheime dienst) verdreven. Een familie die rijkdom opstapelde en 90% 
van diens volk in armoede plunderde ziet nu dat diens huis een open huis 
is, waar gewone mensen naar binnen kunnen lopen en kunnen nemen wat ze 
willen - leuke ironie, en misschien een passende terugbetaling.
Maar onze viering zal kort zijn.
Wat volgt nu?
Het vacuum dat is achtergelaten door het regime wordt uitgebuit door 
nationalistische facties zoals Hay'at Tahrir al-Sham (HTS), een 
autoritaire organisatie met een fundamentalistisch islamitische 
ideologie, en het Syrische Nationale Leger (SNA), een bondgenoot van 
Turkije. Zowel HTS als SNA worden gezien als bedreigingen voor een 
democratisch Syrie. En hoewel de VS en Israel niet hebben aangezet tot 
het offensief dat een einde bracht aan het regime, keert Israel zich 
tegen Syrie's bevrijding vanwege de potentiele risico's die het heeft 
voor de Israelische controle over Palestina en de regionale stabiliteit.
Het is dringend noodzakelijk, op dit moment, we verwerpen alle vormen 
van Arabisch nationalisme en koloniale entiteiten die zijn geworteld in 
etnische zuivering en kolonisten uitbreiding - door Israel, de VS, 
Turkije of anderen. We moeten ons beschermen en zeker stellen dat we het 
systematisch uitwissen van etnische groepen waaronder Assyriers, 
Koerden, Noebianen en Armeniers niet laten voortbestaan.
Het is nu aan Syriers om hierarchische structuren te ontmantelen en de 
democratie her op te bouwen door "de macht van onderop." Mijn vader's 
werk en dat van zijn kameraden laten zien dat arbeidersklasse 
zelfbestuur door lokale raden mogelijk is. Ze bloeiden zonder de staat, 
organiseerden het onderwijs, ziekenhuizen, en dienstverlening, allemaal 
beheerd door het volk en geworteld in hun gemeenschappen. Syriers komen 
al samen om de infrastructuur te herstellen die door het regime is 
verwaarloosd. Initiatieven om openbare ruimtes schoon te maken en te 
herstellen dienen als een testament voor onze veerkracht en 
vastbeslotenheid.
Helaas kijkt de wereld opnieuw toe, terughoudend met het aanbieden van 
de steun die we verdienen. Vandaag streeft het vertoog, net als in het 
verleden, naar het beperken van de werkelijkheden van Syrie en de 
mogelijkheden voor verandering. We worden voorgesteld als passieve 
subjecten, belasterd door samenzweringstheorieen, en gebrandmerkt als 
pionnen in een groter geopolitiek spel.
Maar we zijn geen pionnen. We zijn het volk dat in opstand kwam tegen 
een regime waarvan we wisten dat het ons zou vermoorden.
Toen ik weg liep van de gevangenis op de dag dat ik mijn vader zag stond 
ik op Syrische bodem, verondersteld toch vrij te zijn. Ik voelde me 
allesbehalve vrij. Het gevoel in de gaten te worden gehouden en bespied 
en de verstikkende aanwezigheid van angst was maar al te bekend. De 
greep van het regime was overal, in de straten, in de winkels, op de 
wegen, en in de ogen van het volk. Syrie, als een land, voelde als een 
enorme gevangenis.
Als er een boodschap is die ik met de wereld zou kunnen delen is het 
dit: tenzij jullie en jullie gemeenschap jullie manier van leven kunnen 
bepalen, leven jullie binnen een vorm van gevangenis. Een gevangenis 
systeem dat er naar streeft ons potentieel en verbeelding te beheersen 
en te beperken. Als een van de meest brutale dictaturen van de 21e eeuw 
in dagen kan afbrokkelen, dan kan dit ook met het kapitalistische 
systeem dat onze levens overheerst en uitbuit. We moeten in staat zijn 
te dromen over die wereld, de manier waarop mijn vader droomde over Syrie.
Jwana Aziz is een Syrische schrijfster wiens werk feministische sociale 
bewegingen en de bevrijding van politieke gevangenen in de MENA regio 
heeft onderzocht. Haar geschriften leggen de nadruk op thema's van 
volksverzet, basisbewegingen, en afschaffing. Geinspireerd door de 
erfenis van haar vader reflecteert Jwana over Syrie's reis door diens 
donkerste momenten en de veerkracht van diens volk.
Als je meer zou willen lezen bevelen we deze verklaringen over de 
situatie in Syrie van onze zuster organisatie Tekosina Anarsist aan: 
https://www.blackrosefed.org/ta-statement-dec-3-2024/

https://www.blackrosefed.org/aziz-we-are-not-pawns/

Orig: (en) US, BRRN, (Rojava): We are not pawns, we are the people who 
rose against the regime by Jwana Aziz (ca, de, it, pt, tr) [machine 
translation]
_______________________________________
A - I n f o s  N i e u w s  S e r v i c e
Door, Voor en Over anarchisten
Send news reports to A-infos-nl mailing list
A-infos-nl@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-nl
Archive http://ainfos.ca/nl