A-Infos (tr) France, UCL AL #351 - Özel Dosya: Tarih: İtalyan kadın futbolunun anti-faşist kökenleri (ca, de, en, fr, it, pt)[makine çevirisi]

2019 yılında, kadınlar futbol dünya şampiyonasının ortasında Corriere 
della Serra gazetecisi Federica Seneghini, ilk İtalyan kadın 
futbolcuların izinden gidiyor. Kadın sporu ve faşizmin kesişen tarihinde 
uzman olan Marco Giani ile tanışır. Bu fikir alışverişi klasik bir 
röportaj çerçevesinin çok ötesine geçiyor: Seneghini, 1931'de bir takım 
olarak kurulan, cinsiyetçi spor ve medya dünyasına karşı duran Milanlı 
futbolculara saygı duruşunda bulunmak için bir kağıt parçasından daha 
fazlasına ihtiyacı olacağını biliyor. cesaretlerini kırmak (hatta onlara 
hakaret etmek) için gelen seyircilere ve bizzat Mussolini'ye. Kadınların 
faşist İtalya'da spor yapmasına izin verin, ancak Berlin oyunlarında 
ülkeyi ve Dulce'yi temsil etmek için en az bir Olimpiyat disiplini 
seçmelerine izin verin! Milanlılar ilk başta -ekipman eksikliği 
nedeniyle- etek ve sokak ayakkabılarıyla oynamaya, kamuoyuna ve 
önyargıya karşı oynamaya boyun eğmedi.

Orijinal olarak İspanyol medyası ctxt tarafından yayınlanan ve 
Fransızcaya çevrilerek çevrimiçi Ballast dergisinde yayınlanan bu 
makale, Milanlı ekibin ve gazetecinin tarihinin izini sürüyor.

Federica Seneghini ilk klasörü açtığında belgeler arasında siyah beyaz 
bir fotoğraf gözüne çarpıyor. Üzerindeki genç futbolcuların nasıl 
güldüğünü görünce gülümsüyor. Fotoğraf çok net bir şekilde başka bir 
futbolu çağrıştırıyor: Beş hücum oyuncusu, üç orta saha oyuncusu ve 
kaleciyi şutlardan korumak için sadece iki savunma oyuncusuyla oynanan 
bir futbol. İsimlerini bulması uzun sürmedi: Mina Lang, Ester Dal Pan, 
Ninì Zanetti, Marta Boccalini, Nidia Glingani, Maria Lucchese, Augusta 
Salina, Luisa Boccanili ve Navazzotti.

Aylar geçer ve Federica, aynı kadınların, kadın futbolu mücadelesindeki 
en temsili olaylardan birinin kahramanları olduğunu keşfeder.

Mussolini'nin faşist, korkunç maço dünyasında bir gedik açtıkları için 
aldıkları darbelerden korkmadan, bu mücadeleyi eteklerle yürüttüler. O 
dönemin yayınlarına bir bakın: Aralık 1931'de Lo Sport Fascista, 
"Kadınların yapmaması gereken bir spor varsa o da futboldur" dedi. Bu 
genç kadınlar, Duce'den önce dünyayı tanımıyordu. Kara gömleklilerin 
tacizine alışkınlar.

Dini rejimin ciddiyetine, evde uygulanan sokağa çıkma yasaklarına. 
Erkeklere hizmet etmek. Ocakta ve iğnede. Evliliğe, çocukların eğitimine 
ve kocalarının tek geleceği için refahına.

* Federica Seneghini, Giovinette. Le calciatrici che sfidarono il Duce, 
Edition Solferino, 2020, 16,50 euro
Mücadele
Sadece Ninì Zanetti'nin futbol oynama şansı vardı. Castiglioncello'da 
bir tatil sırasındaydı. Bütün öğleden sonralarını orada bir grup genç 
Romalı kızla birlikte eğitim alarak geçiriyordu. Bu sporu o kadar sevdi 
ki La Domenica Sportiva'ya yazmaya cesaret etti.

Tüm beklentilerin aksine mektubu yayımlandı: "İtalya'da neden bir kadın 
futbol takımı olmasın? İtalyan kadınının bu tür sporlarda bile 
yabancılarla rekabet edebildiğini, hatta belki onları geçebildiğini 
görmek ilginç olmaz mıydı?»

1932 yılında bir Pazar günü aynı Zanetti, kardeşinden top çaldıktan 
sonra arkadaşlarıyla buluşmak için parka gitti. Orada topu çıkarıyor ve 
hayatını sonsuza dek değiştirecek şu cümleyi söylüyor: "Ne olmuş yani? 
Deneriz?»

Aynı yıl Duce, bir sonraki Dünya Kupası'nın İtalya'da oynanacağını 
duyurdu. Calcio (İtalyan ulusal futbol şampiyonası), o andan itibaren 
"İtalyan sporcuların ilki" Mussolini'nin kitleleri kontrol etmek için 
kullandığı ana propaganda araçlarından biri haline geldi. Stadyumlar 
Udine, Floransa, Bologna, Trieste'de inşa ediliyor. Taçtaki mücevher: 
Juventus'un evi Torino'daki görkemli Stadio Mussolini.

Mussolini, gücün yüksek alanlarında da oğullarıyla gurur duymak istiyor. 
Azzurra'yı (adını İtalyan erkek milli takımından alıyor) Alp 
birliklerinin disiplin sanatında deneyimli teğmeni Vittorio Pozzo'nun 
ellerine veriyor. Pozzo, yetenekli oyuncuları aramak için ülkeyi dolaşır 
ve onları bulur: Meazza, Combi, Ferrari, Guaita ve Orsi, Milanlı 
futbolcular da dahil olmak üzere tüm ülkeyi baştan çıkaran bir kadro 
oluşturur.

Alev
Milanlılar, birkaç hafta sonra Guerin Sportivo'da yayınlanacak yeni bir 
mektup göndermeye karar verdi. "Bir grup meraklı bir futbol takımı kurma 
girişiminde bulundu" diye yazıyor.

"Her şey[kadın]cinsiyetine uygun olacak[...]. Kurucuların fikri futbolu 
daha fazla hırs olmadan fiziksel bir egzersiz olarak uygulamaktır. Il 
Littoriale gazetesi sanki kendini tutamamış gibi bir yorum ekledi: 
"Nursialı Aziz Benedict keşişlerine Mens sana in corpore sano dediğinde, 
sevimli küçük kızların onun sloganını kullanacağı zamanın geleceğini 
hayal edemiyordu. futbol oynamak için.»

Ev kadınları, şapkacılar, öğretmenler, terziler ve çalışanlar 
çağrılarına yanıt verdi. Futbolculara Roma taraftarı oyuncu Leda 
Gloria'nın desteğinin yanı sıra profesyonel oyunculardan da onlarca 
telgraf geliyor. Bir alev yakılmıştı. "Sözlerimizi ve isimlerimizin 
siyah beyaz yazıldığını görünce kendimizi yenilmez hissettik. Yenilmez 
ve birleşmiş. Futbol harika bir oyundur ve bunu oynayarak 
gerçekleştirebiliriz.»

Bundan önce her oyuncunun oynamak için babasından izin alması gerekir. 
Ayrıca genç sporcuların, futbolun sağlıklarını veya kadınlıklarını 
etkilemeyeceğini belgeleyebilmesi için jinekolog Ruani'nin elinden 
geçmesi gerekiyor.

Yollarını aydınlatan umut kıvılcımı hızla gazeteleri ateşledi. La 
Gazzetta, oyunlarını "ne futbol ne de kadınsı" olarak tanımlıyor. Il 
Regime Fascista şöyle yazıyor: "Umarım perde ilk perdeden sonra açılır 
ve artık etekli futbolculardan bahsetmeyiz.» Lo Schermo Sportivo ise 
uygulamalarını "spor karşıtı", "Amerikan saçmalığı" olarak tanımlıyor.

Kızlar bir sponsor buldu: Cinzano. Mayolarını alacaklar. Oynayarak 
kendilerini özgür, özgür hissederler. Etekle spor yapmak zorunda 
kalsanız bile. "Ve belki de bu nedenle faşistler, kısa bir süre sonra, 
hayat denen bu harika oyunda kuralları koyanların her zaman kendileri 
olduğunu anlamamızı istediler.»

Bunlardan ilki: Bir kadın, vurulma olayının doğurganlığını tehlikeye 
atabileceği gerekçesiyle vasi olamaz. Bu nedenle kalede bir çocukla 
oynamaya karar verirler. Ancak yine eleştiri alıyorlar. "Yalnız, kendi 
ellerimizle faşizmle karşı karşıya kaldık. Büyük bir üzüntüyle bunun 
farkına varmaya başlıyorduk.»

Diğer kurallar da oyun tarzlarını etkiliyor: daha hafif bir top, 
yalnızca yerden pas atma zorunluluğu. Ve en kötüsü: Antrenmanlara devam 
edebilmek için Federasyondan izin alınması gerekiyor. İtalyan sporunun 
büyük lideri bu nedenle takımın kaderini ellerinde tutuyor. İlk mektubu 
tekrar okur.

Ve şaşırtıcı bir şekilde oynamalarına izin veriyor. Ancak bir şartla: 
Kadın futbolu "deneyinin" kapalı stadyumlarda, seyircisiz yapılması.

1936 Olimpiyat Oyunlarının yaklaşması kadınların spordaki durumunu 
iyileştirdi: onlar da ülkelerine madalya ve zafer getirebilirlerdi. 
Ancak kadın futbolu, basının yeni saldırılarına neden olan bir Olimpiyat 
disiplini değil.

Ancak karanlıkta bir ışık parlıyor: Başka kadın takımları da ortaya 
çıkıyor. Milanlılar, Alessandria oyuncularına karşı bir maç teklif etmek 
için basına yeni bir not gönderdi. Üç gün sonra bir telefon aldılar. 
Alessandria'lı kızlar daha önce La Serenissima'lı gençlere karşı 
oynadılar ve sıfıra karşı beş gol farkla kazandılar.

Ama başka bir kadın takımına karşı oynamak istiyorlar. Milanlılara karşı 
oynamak istiyorlar. Sadece kadınların katıldığı bu resmi maç, İtalyan 
tarihine iki şehir arasında gerçekleşen ilk maç olarak geçecek.

Bir önyargının ve kavganın hikayesi
1 Ekim tarihi konusunda hemfikiriz. Ugo Cardone tüm oyuncular için 
Alessandria'ya tren bileti satın alıyor. Haftalarca daha da sıkı 
antrenman yapıyorlar. Bir gün bir eğitim sırasında üç erkek rejim 
yetkilisi tarafından ziyaret edilirler. Oyuncuların fiziksel 
özelliklerini değerlendirmek istiyorlar.

Daha sonra Ugo Cardosi'yi kızların sportif ruhunu olimpik bir spora 
yönlendirmeye ikna etmek için görmeye giderler. Cardosi'nin itirazları, 
oyuncuların dayatılan kurallara isyan etmesinden daha fazla işe 
yaramıyor: "Sonunda topa kafamızla vurup göğsümüzle durdurmaya çalıştık, 
kalecileri erkek kenara ittik[...]. Artık son yaklaştığı için, işleri 
istediğimiz gibi yapmaktan bizi alıkoyan dikenden kurtulmak istiyorduk.»

Bu maçı asla oynayamadılar. Rejim onları başka sporlara yönelmeye 
zorladı. Onlarca yıl boyunca, bu ayrımcılığın ve bu mücadelenin 
hikayesi, tarihçi Marco Giani'nin bunu gün yüzüne çıkarıncaya kadar, her 
yerdeki herkesin "Rosetta, Losanna, Ninì ve Marta'nın 1933'te Milano'da 
ilk cesur ve talihsiz kişiler olduğunu düşünebilmesi" için ortaya 
çıkarıldı. pek çok İtalyan'ın zihnindeki (ve ne yazık ki İtalyan 
kadınlarının içselleştirdiği) ortak ve sarsılmaz bir düşünceye karşı 
uzun bir mücadele veren savaşçılar. Futbolun kızlara göre bir spor 
olmadığı fikri.»

Miguel Angel Ortiz Olivera

https://www.unioncommunistelibertaire.org/?Histoire-Aux-origines-antifascistes-du-foot-feminin-italien
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr